03.01.2020 Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie przeciwko mBankowi (SSR del. Ewa Wiśniewska-Wiecha, I C 733/17) ustalił, że umowa kredytu waloryzowanego jest nieważna, zasądził na rzecz kredytobiorców zwrot kwot płaconych przez kredytobiorców, stwierdzając, że bank jeżeli chce otrzymać zwrot wypłaconej kwoty, to powinien takie roszczenie zgłosić (tzw. teoria dwóch kondykcji).
- Umowę należało uznać za nieważną z uwagi na określenie kwoty kredytu w sposób naruszający przyznanie jednej ze stron prawa do określenia wysokości świadczenia. Zgodnie z art.69 pkt.1 prawa bankowego przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwotę środków pieniężnych a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie: zwrotu kwoty kredytu wraz z odsetkami w określonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji. Kwota kredytu będzie udzielona w złotych polskich, zwrot świadczenia nastąpi w złotych polskich, saldo zadłużenia a więc kwota podlegająca zwrotowi. Umowa nie określała wprost kwoty podlegającej zwrotowi i że kwota ta zostanie ustalona w wyniku określonych działań arytmetycznych. Brak kwoty podlegającej zwrotowi dyskwalifikowała tę umowę i doprowadziła do jej nieważności.
- Ustalenie odsetek odnosiło się do konieczności odwołania się do tabel kursowych walut ….tymczasem ani umowa, ani wzorce umowne nie określały prawidłowo zasad ustalania tych kursów. Kwota nie jest ściśle oznaczona. Nie ma obiektywnych zasad tworzenia tych kwot. Postanowienia umowy zachowują tylko pozór ich ustalenia. Bank może w zasadzie dowolnie określić kursy na podstawie tabeli kursów a następnie jednostronnie określić kwotę we frankach, którą kredytobiorca ma zwrócić, następnie przeliczyć ją w dowolny sposób na PLN.
- Takie ukształtowanie stosunku zobowiązaniowego narusza jego istotę gdyż wprowadza do tego stosunku element nadrzędności jednej ze stron i podporządkowania drugiej, bez odwoływania się do jakichkolwiek obiektywnych kryteriów. Jest to przekroczenie granic swobody zawierania umów na podstawie art. 353(1)….. i prowadzi do nieważności..…
Należało zatem uznać, że umowa jest nieważna ze wzgl. na m.in. w/w podane wady prawne.
- Uzasadnia to zasądzenie zwrotu świadczenia, które powodowie świadczyli na podstawie tej umowy i nastąpiło to zgodnie z art.410 §2kpc i 405 kpc.
- Jeśli chodzi o wymagalność; roszczenie o odsetki ma charakter bezterminowy i zgodnie z art.455 k. c., świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do jego wykonania. Powodowie domagali się zwrotu pobranych przez bank kwot 75tys.PLN oraz 29 tys. CHF i 14 tys. CHF. Przed wytoczeniem powództwa, powodowie wezwali do zapłaty w terminie 7 dni , 75 tys. PLN, 29tys.CHF plus 14 tys. CHF. Niezwłocznie znaczy 7 dni.
- Pozwany zgłosił zarzut przedawnienia. Przedawnienie zgodnie z art.118 dla konsumenta 10 lat dla przedsiębiorcy 3 lata. Umowa została zawarta w 2010, pozew złożono w 2017 więc o przedawnieniu roszczeń konsumenta nie może być mowy.
Która kancelaria prowadziła tą sprawę?